Godzina eleganckiego wilka

„Kaczor nam wszystko daje”.

Jedno zdanie z telewizyjnej sondy „Faktów”, wypowiedziane na ulicy małego miasta przez szarego mężczyznę koło sześćdziesiątki.

Są jeszcze jakieś pytania?

* * *

A jednak dziwi, że szykująca się do wyborów opozycja nie tylko wydaje się pogodzona z porażką, ale i korzysta z każdej okazji, by się do tego głośno przyznawać (co ciekawe, prym wiedzie tu Koalicja Obywatelska).

Tak, pragmatyzmem, realizmem w ocenie sytuacji też można zapunktować. Ale nadmiar asekuracji bywa równie zgubny jak nadmierna pewność siebie.

* * *

Można oczywiście rzec, że owa wypowiedź o „dawaniu wszystkiego” została wyrwana z kontekstu i że to manipulacja TVN.

Jakkolwiek by to oceniać, warto się wsłuchać w głos tego mężczyzny.

Zwłaszcza że można w nim usłyszeć coś więcej niż zadowolenie z brania od tego, który daje. Bo zdaje się on traktować dającego z dystansem, a nawet pewną pobłażliwością, jak kogoś użytecznego, ale niezbyt lubianego.

A więc? Dopóty ucho wodę nosi, dopóki mu się dzban nie urwie?

* * *

Na antenie Radia Maryja trwa akcja „modlitwa za wybory”. Nie muszę tu wyjaśniać, że nie tyle o wybory, ile o ich wynik – taki, a nie inny.

Czy naprawdę nie moglibyśmy dać Panu Bogu spokoju i pozałatwiać swoich polskich spraw przy urnie, a nie przy ołtarzu (zwłaszcza radiowym)?

No i czy próby przeciągnięcia Go na swoją polityczną stronę nie świadczą aby, że w Niego nie wierzymy? Przecież gdybyśmy wierzyli, nie zapisywalibyśmy Go – bez jego zgody – do tej ani zresztą żadnej innej partii.

I coś mi się wydaje, że On woli być bezpartyjny.

* * *

Przy warszawskiej awarii wodociągów też spróbowano Go użyć jak młota na czarownice. Czy może raczej bicza. Nie tylko wodnego, ale i Bożego.

Radio Maryja orzekło, że to kara boska! Za grzech deklaracji LGBT przyjętej przez prezydenta Trzaskowskiego.

Pomyśleć, że kiedyś Niebiosa zsyłały pospolite, prymitywne, jak i owe czasy, plagi. Na przykład deszcz żab albo chmarę szarańczy. Ale dziś – przynajmniej zdaniem radia Ojca Dyrektora – poszły w stronę nowoczesności i rozwalają miejskie instalacje wodociągowe.

No dobrze, ale w takim razie kto zepsuł wodę w Wiśle? Pan Bóg czy prezydent Warszawy? Jeśli on, powinien powtórzyć za Prosiaczkiem: „Puchatku, ja chyba pękłem balonik”.

* * *

Prezes Jarosław Kaczyński: „Zza pewnej eleganckiej pani słychać kłapanie zębów wilka! Ten wilk ma konkretne nazwisko”.

Nie wiem, jakie nazwiska – prócz tego, że konkretne – noszą według Prezesa wilki. Może Wilczyński? Wilkoński, może Wilczek lub Wilk po prostu?

Zważywszy jednak na częste powoływanie się Prezesa na czającego się gdzieś w pobliżu wilka (wilkiem był już dla Prezesa i Tusk, i Schetyna) – całą sprawą powinien się ktoś zająć poważnie. Najlepiej psycholog dziecięcy.

Nie mam informacji, jakie bajki przed snem opowiadała „dwóm takim, którzy ukradli księżyc” ich mama, ale w Jarosławie traumy te wciąż żyją, niestety.

* * *

Czyżby Jarosław Kaczyński miewał senne koszmary, w których czułby się Czerwonym Kapturkiem?

Że Kapturkiem, to jeszcze dałoby się wytłumaczyć: Kapturek byłby w owych snach oznaką skromności i zarazem władzy. Ale żeby od razu Czerwonym?!

* * *

W telewizyjnych kłótniach politycznych – zwanych dyskusjami, nawet debatami – tematem sprzeczki i okazją do pokrzykiwania na siebie coraz częściej bywa Kościół. Kiedy zaś zgiełk narasta, wzajemne oskarżenia nasilają się, a stronom zaczyna brakować argumentów oraz epitetów, wtedy – jakże często – zaczynają się licytacje na deklaracje. Wiary.

Pierwszy, nadymając się wartościami, mówi: „Ja, jako katolik, uważam, że należy… i nie życzę sobie, żeby…”. A wtedy, bywa, oponent mu odpowie: „Ja też jestem katolikiem! I uważam, że należy… i nie życzę sobie…”.

* * *

Żałosne jest to strzelanie do siebie kadzidlanym dymem.

Tylko patrzeć, jak politycy zaczną wymachiwać sobie przed oczami łańcuszkiem zdjętym z szyi albo pamiątką Pierwszej Komunii.

Komuniści zwłaszcza.

* * *

Mówiąc zupełnie serio. Taka wzajemna deklaracja – już nie wiary przecież – to demonstracja pozycji ideowej w sporze, mająca nie tyle zbić argumenty przeciwnika, co zbić go z pantałyku. I przypomina ponurą, ale znaną groteskę.

Z czasów bardzo minionych. Kiedy to racje Członka PZPR publicznie mógł podważyć jedynie ten, kto mógł swą ripostę zacząć od sakramentalnego: „A ja, towarzyszu, też należę do Partii, ale uważam, że…”.

* * *

W latach 60. ubiegłego wieku jedna z partyjnych frakcji (starszych proszę o darowanie mi tych didaskaliów) – związana z Mieczysławem Moczarem, wszechwładnym wtedy szefem MSW, używała niby autoironicznego, ale okrutnie realistycznego wierszyka: „Kto nie z Mieciem, tego zmieciem”.

Wobec nowych czasów i wyzwań trzeba by ułożyć nowe rymowanki.

Osobiście proponuję taką: „Kto nie z Jarkiem, tego garnkiem!”. Ale żebym się mógł wybronić jako symetrysta, dorzucę i inną: „Kto nie z Kidawą, na tego z obławą”, ewentualnie (w pakiecie): „Kto nie z Błońską, tego maścią końską!”.

* * *

W związku z mnożącymi się aferami politycznymi, w które zamieszane są kolejne osoby z kręgów władzy, politycy opozycji – którym towarzyszą niektóre media – grzmią i pytają: Co się dzieje?! Gdzie są ABW i CBA? Czyżby nie działały już u nas służby specjalne?!

Głupie pytanie. Oczywiście, że działają!

Tego najlepszym dowodem właśnie to, że nic się nie dzieje.

* * *

Marian Banaś, mianowany na szefa Najwyższej Izby Kontroli, okazał się – jak twierdzą już nie tylko media – skarbowym oszustem i właścicielem kamienicy, w której, pod ochroną gangu sutenerów, wynajmuje się „pokoje na godziny”.

Są Pokoje na Godziny, to może będzie również Izba na Godziny?

Choć wolałbym, żeby były to godziny policzone. Mariana B.

ADL