Orzeł się cofa

Ledwie dwa tygodnie temu hucznie świętowaliśmy stulecie niepodległości, wyzwolenie się z jarzma trzech zaborców. My, Polacy, wolni ptacy! – pieśni, pochodnie, sztandary. Tymczasem szara rzeczywistość puka do okien. Przypomina, że dziś rządzą nami komisarze Unii Europejskiej, że 80 proc. naszych przepisów prawa sformułowano w Brukseli. Na nasze własne życzenie (referendum akcesyjne…).

To oczywiście sytuacja lepsza niż w czasach zaborów, gdy 100 proc. praw narzucali nam obcy, a także czasów PRL, gdy przepisy ostrym szeptem dyktował nam Wielki Czerwony Brat. Choć i wtedy mogliśmy sobie pośpiewać „co nam obca przemoc wzięła, szablą odbierzemy”, bo nikt poważnie tego nie traktował.

Przez 123 lata niewoli nie udało się zaborcom złamać polskiego ducha wolności. Natomiast elity Polski wyłonionej po sowieckiej klęsce w zimnej wojnie, nie dość że wzięły udział w rabunku dobytku epoki PRL, to dziś się nie wahają sięgać po pomoc zagranicy przeciw własnym politycznym konkurentom w kraju.

(Nihil novi, wszak mieliśmy Targowicę). Niestety, przekonanie, że przyszłość Polski należy nierozerwalnie podporządkować Unii Europejskiej, w której rej dziś wodzą nasi odwieczni wrogowie, udało się naszym elitom upowszechnić w prostym ludzie. Wszak to obecnie rządzący kilkanaście lat temu pospołu z postkomunistyczną lewicą i liberałami ostrzegali naród histerycznym hasłem „jak nie Unia, to Białoruś!”. No i przekonali.

Przeto polityk chcący utrzymać się u władzy musi – przynajmniej na pokaz – oddawać rytualne pokłony brukselskiej oligarchii. Oczywiście z okazji rocznic niegdysiejszej Rzeczypospolitej gromko śpiewamy, że „szablą odbierzemy”, kiedy jednak ktoś z rządu III RP wyraźnie napomknie o polskim interesie narodowym, patriotyczny zapał więdnie i słupki poparcia spadają.

Zatem rząd próbujący państwo reformować, zamiast uparcie zmieniać prawo zgodnie z polskim interesem, raz po raz musi się cofnąć, rytualnie ukłonić i przyklęknąć. Uśpić czujność unijnego nadzorcy i jego krajowego informatora („sygnalisty”). To odwieczna, pogardzana dotąd przez Polaków, taktyka słabszych, która często okazuje się skuteczna.

A że kłóci się z etosem sarmackim, który pomógł nam przetrwać lata niebytu państwowego, to znak, że w ostatnim 75-leciu nastąpiła radykalna wymiana elit. Wśród tych nowych są też deklarujący, że wstydzą się polskości, bo czują się „Europejczykami”.

Tymczasem w zjednoczonej Europie, wobec eskalacji imperialnych ambicji Niemiec, wzmagają się tendencje narodowe. I jeśli kanclerz Angela Merkel, a raczej jej następca, nie przestanie domagać się od członków Unii rezygnacji z resztek suwerenności, wówczas pięknie narysowany projekt Schumana, dziś obrośnięty biurokracją, rozsypie się jak domek z kart.

Czasem mądrze jest schować najbardziej słuszne ambicje do kieszeni, by zapobiec porażce (jak to właśnie uczynił polski rząd) i doczekać kolejnej okazji do kroku w przód. ©℗

Janusz ŁAWRYNOWICZ